“Akordeonu, Balık Pazarı’nı, dört kocasını, dört kedisini sevdi. Dünya o zaman kısır değildi, kırk yapraklı bir güldü.” cümleleriyle başlar İlhan Berk, Madam Anahit’i anlatmaya.Şimdi soracaksınız, “Nereden geldi aklına?” diye.Gelin sizi bundan birkaç gün öncesine, liseden bir arkadaşım ve anneannesiyle yaptığım sohbetimize götüreyim. Ah, unutmadan. Eğer mümkünse, anlatacaklarımı dinlerken La Vie en Rose ya da Yıldızların Altında&nbsp;çalabilirseniz belki aynı hayal dünyasında rast gelebiliriz birbirimize.Birkaç gün önce uzun zamandır görüşemediğim Notre Dame de Sion Fransız Lisesi’nden arkadaşım Pelin ile onun evinde görüşmeye karar verdik. Mevcut koşullardan ötürü dışarıda bir yerde buluşmaktansa birimizin evinde buluşmak daha güvenli geldi.&nbsp;Trafikten yorulmuş ruhum ve bir sıcak bir soğuk hava şartlarına anlam veremeyen hâlimle, sonunda Pelin’in evine varmıştım. Eve girer girmez – evet, maske çıkarma ve el yıkama işlemlerimi tamamladıktan sonra- hemen sarıldık birbirimize. Nasıl özlemişim sarılmayı.&nbsp;Yıllardır vazgeçemediğimiz ritüelimiz kahve ve çikolata ikilisiyle karşımda duruyordu Pelin. Yine ışıl ışıl görünüyordu. İçinde kendini çok rahat hissettiği belli olan kırmızı, onun tarifiyle “uçuş uçuş” elbisesi çok yakışmıştı ona. Kahve bardağında iz bırakan kırmızı rujuna da gözüm takılmıyor değildi. Nasıl oluyordu da bardağa iz bırakabilirken dudağından hiç çıkmıyordu ruju?&nbsp;Fransızca bir müzik duyunca aklıma hep lise yılları gelir. Aklımda anılarım, fondaki Edith Piaf’ın sesiyle mest olurken ben, Pelin âdeta bir diş macunu reklamının yüzüymüşçesine bembeyaz dişlerini göstererek gülmeye başladı. “Ah Irmak, Edith Piaf’ı hâlâ bu kadar sevmen inanılmaz! İnsan gerçekten değişmiyor.”&nbsp;“Gerçekten de insan hiç değişmiyor mu? Oysa bence bu korkunç…”&nbsp;sözleri bir anda çıkıverdi ağzımdan. Biz tam koyu bir tartışmaya girmiştik ki kapı çaldı. Gelen Pelin’in aşağı katında oturan anneannesiydi.&nbsp;Müzeyyen Teyze’ye bir süre önce Alzheimer başlangıç teşhisi konmuştu. Aslında biraz da bu sebeple Pelin’de buluşmaya karar vermiştik. Müzeyyen Teyze’ye yakın olabilmek için.Müzeyyen teyze, içimizi ısıtan bakışlarıyla bize selam verdikten sonra evdeki köşesine oturdu. Pelin anneannesi için Türk kahvesi yapmaya gitmişken Edith Piaf’ın sesini duyan Müzeyyen Teyze gülümseye başladı.&nbsp;“Ah Müzeyyen Teyzeciğim, siz de sever misiniz Edith Piaf’ı?”“Sevmek ne demek, bayılırım! Ama asıl Piaf’ı Madam Anahit’ten dinlemek gerek.”Benim soru işaretli bakışlarımdan anlamış olacak, anlatmaya başladı Madam Anahit’i.“Dudaklarından taşan kırmızı rujuyla, kocaman gözlükleriyle, tizlerde kısılıveren o buruk sesiyle, en çok da akordeonuyla Beyoğlu sokak müzisyenlerinin yaratıcısı Madam Anahit’i görmeyen, tanımayan kalmamıştır sanıyordum. Anahit 1926’da Talimhane’de dünyaya gelmiş. Ailesi yazları Büyükada’da geçirdiği için Anahit de ilk yıllarını yarı adalı olarak geçirirmiş. Hatta komşularının oğlu Yorgo ile de orada, akordeon çalarken <a fr-original-style="" href="http://aykiriakademi.com/ayrkiri-akademi-yasam/aykiri-akademi-yasam-kent-kulturu/madam-anahit" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">tanışmış.</a> Elinde dondurma, artık Yorgo’nun güzelliğine mi yoksa akordeon çalışına mı bilinmez, âşık olmuş bizim Anahit.”&nbsp;Müzeyyen Teyze bir yandan Pelin’in getirdiği Türk kahvesinden içiyor bir yandan da ona anlatırken iyi hissettirdiği belli olan bu bilgileri paylaşmaktan büyük bir gurur duyuyor gibiydi. Ben bu sohbetten çok keyif alsam da Pelin’in endişeli bakışları ara ara dikkatimi dağıtıyordu.&nbsp;“Sonra annesinin yakasına yapışmış Anahit 'Ben de akordeon istiyorum.' diye. Annesi ısrarlarına dayanamamış, Hohner marka beyaz bir akordeon almış ona. Aldığı günden sonra da elinden asla düşürmemiş akordeonunu.”Ben tüm bunları nasıl da güzel tutmuş aklında diye sevinirken Pelin söze girdi: “Anneanneciğim dilersen sen biraz dinlen. Kahvenin yanına bir şeyler getirmemi ister misin?”Bir şeyler ters gidiyordu ama ben bir türlü anlayamıyordum. Müzeyyen Teyze Pelin’i hiç duymamış gibi devam etti.&nbsp;“Anahit, sonra tanıdıkların düğünlerinde, eğlencelerinde sahne almış. Ah siz bir de onun 30–35 yaşlarında olduğu hâlini görecektiniz! Ayhan Işık, Zeki Müren, Sadri Alışık, Yılmaz Güney... Hepsi onu çok severlerdi.”Müzeyyen Teyze’nin anlattıklarını her ne kadar büyük bir ilgiyle dinlesem de söylediklerinde ezberlemiş tekrarlar vardı sanki. Ben paylaştığı bilgilere teşekkür edip Pelin ile yarım kalan konumuza dönmek istesem de Müzeyyen Teyze beni de duymamış gibi devam etti.“Çiçek Pasajı’nın en sevilen kadın sesidir Anahit, tek kadın sokak müzisyenidir. Ayrıca hayvanları da çok sever, kedilerinse onda yeri başkadır. Filmlerde de oynar. Kendisi bile kaç filmde oynadığını bilmez. (Gülüyor) Anahit şiirlere, şarkılara konu olur, kitaplarda adı geçer.”Tüm bunları anlattıktan sonra bir daha hiç konuşmadı Müzeyyen Teyze.O gün Müzeyyen Teyze ile yaşadığımız bu anı üzerine çok konuştuk Pelin ile. Sonradan öğrendim ki Çiçek Pasajı’nın meşhur Madam Anahit’i öleli tam 18 yıl olmuş. Ve kimse gerçeklerle Müzeyyen Teyze’nin gerçeklerini yüzleştirmeye cesaret edememiş. Pelin bu yüzden hep Madam Anahit gibi kırmızı rujlar sürüyor, elbiseler giyiyor ve Edith Piaf şarkıları çalıyormuş. Müzeyyen Teyze’nin son zamanlarında onun Madam Anahit anılarını, o zamanları canlı tutabilmek için.İlhan Berk’in değişiyle dünyanın kırk yapraklı bir gül olduğu o dönemlerde kalmak belki de Müzeyyen Teyze’nin kendi seçimidir. Belki de bir insanın zaman içerisinde değişimi reddetmesi o kadar da korkunç değildir. Ne dersiniz?

Aposto İstanbul

"Eğer mümkünse, anlatacaklarımı dinlerken La Vie en Rose ya da Yıldızların Altında çalabilirseniz belki aynı hayal dünyasında rast gelebiliriz birbirimize."

La Vie en Rose ile ilgili hikayeler